Poemat dygresyjny Jacka Gulli - Q., R.

–Q.

w tym roku umarł Peter Orlovsky
towarzysz życia Allena
z ostrymi problemami z piciem

na coś w rodzaju pożegnalnej stypy literackiej
w gościnnym St. Mark’s Church
trafiłem przypadkiem

ogromna sala zapełniona do ostatniego krzesła i półki
a ja o dziwo nie ujrzałem ani jednej znajomej twarzy
ja który do niedawna znałem jak to się mówi wszystkich

—–R.

pożyczyłem z biblioteki całość twórczości Ginsberga
Allen żyje jakby nie było śmierci aktywny socjalnie ekstatyk

w rodzaju biblijnych proroków i mistyków
trudno go jednak spożytkować na użytek własnej poezji

bo po pierwsze on sam pożyczył głos od Whithmana
a po drugie byłby to wpływ przygniatający

pozbawiający swe ofiary ich własnej osobowości
Allen nie był poetą poezji w rodzaju Miłosza czy Herberta

których influencje mogą być zachętą i inspiracją
dla młodszych wielbicieli pióra i Muz

Allen tworzył z etycznego obowiązku
głos szarego obywatela angażujacego się w sprawy wielkiego świata

będzie wysłuchany uczyni Amerykę i świat miejscem obszerniejszym
niż był on w latach zimnej wojny McCarthy’ego i kiczu

kiczu proponowanego tutejszemu społeczeństwu jako życiowy sukces
a jeśli chodzi o seksualną orientację rozerotyzowanego Allena

należy pamiętać że gdzieś w latach ‘50 samobójstwo popełnił
nasz Jan Lechoń zaszczuty przez polonusów donosami do IRS
za podobne “przestępstwa”

w tym kontekście odwaga Allena piszącego “Skowyt”
który ponoć nie był przeznaczony do druku

pachnie wręcz samobójczym heroizmem
pewnie jego biblią był “Eros and Civilisation” Marcusego

lubiłem wpadać na niego przypadkiem
w metrze w autobusie na prywatkach dzielnicowej bohemy

w sklepiku Gem Spa w ponurej kamienicy
gdzie przez długie lata mieszkałem w East Village

kupował gazety lody najchętniej truskawkowe
i pochłaniał je w drodze powrotnej do domu na Wschodniej 11 Ulicy

chętnie mu towarzyszyłem
nie musieliśmy nic mówić żeby czuć to samo

albo trafiałem na poetę na ławce w Washington Park przy NYU
wygrzewał starzejące się kości jesienią

uśmiechał się z ulgą na widok hiacyntów wiosny
dumał wpatrzony w cyrk lata przy fontannie

jego obecność nobilitowała każde miejsce
dziury zapomniane przez Boga jak i sale gdzie niegdyś przemawiał Abe Lincoln

z Allenem gdzieś w pobliżu szary człowieczyna czuł że jego znikomość
cierpienia i troski codzienne nie są bez znaczenia

stąd też otaczało go zawsze grono of awed followers
osobnicy często bez talentu ale z sercem uwrażliwionym
na jego krzyki śpiew i śmiech

wobec apokalipsy na horyzoncie
Allen nie pozwalał sobie na śmiech zbyt często

na jego skinienie gotowiśmy byli rzucać się z gołymi rękami
na pociągi przewożące nuklearne materiały na szeregi policji
w demonstracjach

na rzecz wolnej Palestyny równouprawnienia seksualnego
prawa do głosu dla wszystkich
poturbowanych przez życie albo proponujących życiu
ryzykowne a nieodzowne przemiany

na uroczystości pogrzebowej dla Petera Orlovskiego kilka miesięcy temu
w powietrzu nad głowami słuchaczy unosił się duch

duch szczodry z rezerwą oszczędny w sobie jak nigdy za życia
albo mi się to po prostu przywidzialo

to jakby gęstsze powietrze pełne fałdów fal i wirów
wybaczliwe bogatsze w tlen wysoko pod kościelnym stropem

powietrze z palcem na ustach
bo żaden z poetów nie odczytał jednego wiersza Allena

a przynajmniej ja tego nie słyszałem
ani go nie wspomniał tego wieczora z imienia