Jacek Gulla - Rozładowywanie wagonu blues

Już o świcie grzało tak, że poza mną i jeszcze dwoma,

nikt nie zgłosił się. Więc tylko trzech, a w upale

aż pachniało szkłem, dwudziestotonowy wagon!

Hej, hej! Wagon!

Dasz się otworzyć czy chcesz tu stać do zasranej śmierci?

Okutym w żelazo drewnem, rdzą zablokowanych skobli i olejem

kapiącym jak pot czuć od ciebie. Cuchniesz ładunkiem stu tysięcy

butelek w pakach po dwieście i pięćset,

                                                                                     które my trzy pary nóg,

potrójne plecy, w sześć dłoni ostrożnych, choćbyś skręcił zamki

w drzwiach, musimy wyładować. Pomyśl, jeśli się nam odechce, ty,

rudy olbrzym w ślepej sieci torów uwięzły, zeschniesz się,

Lato cię spali.

                                                                                              Samotny tu jesteś!

Otoczone białym murem i kolczastą siatka peryferie przemysłu,

bocznica na skarpie, nad którą piekli się słońce, a żarówki

zapomnianych reflektorów nigdy nie gasną. I o tobie łatwo zapomnieć.

Pamiętaj: tu stoi się dzień albo się zostaje.

                                                                                          Widzisz rzekę?

Patrz, jakim szerokim zakolem omija to miejsce. Lżej ci?

Jej też ciężko. Czepia się brzegów. Chciałaby przystanąć,

gdzieś, w cieniu mostów. W taki dzień ciąży stalowy grzebień

przęseł wpięty jej we włosy, lecz spływa,

                                                                                   bo żar, który nas gniecie,

dusi ja, ale ciągnie morze. - Wiesz? Coś ci powiem. Przypominam sobie

Buffalo. Amerykę. Chmura się wtedy zerwała. Po południu stałem

przy wjeździe na autostradę, myśląc, że coś złapię, a tu gówno!

W deszczu, który lał do nocy, nie było mnie widać.

Na dźwigarze

           szosy

                 która

                         biegła

                                  w górę

                                         przeczytałem:

                                                   - Christ is cool

z gwiazdą i złota błyskawicą. Śpiewałem z zimna: - Rozchmurz się niebo

i wyjrzyj słońce, i grzej! Chcę mieć sucho w butach.

                                                                                               Hej, hej wagon,

teraz za tamten deszcz sprzedałbym całe lato i modlę się w tobie.

Ty jesteś kościół wędrowców. Cienisty ołtarz dali. Na wzgórzu

płoniesz, w blaskach, lecz chłodny tysiącem butelek, bez ruchu,

bo dosyć masz wiatrów.

                                                                                                I z twojego dachu

w pochylony grzbiet ziemi, w gorącą pościel chmur i w wieczór

płynący z wyprutych z żył rzek, z papierosem w ustach i flaszką wody

w ręce, w imię twoje: Niech dzieje się, co chce. Wszystko jest

równie wielkie. Ma, nie to co my, swój wymiar i ty, wagon, też.

Bo dobrze nam płacą za ciebie.

              Już o świcie grzało tak, że poza nami, nikt nie zgłosił się.

              Trzech nas było, a w upale aż pachniało szkłem czego się nie

              da wyrazić, dwudziestotonowy wagon i znieruchomiały dzień